Blog bez pośpiechu. Prosty jak słowo. O Słowie pisany. Blog osobisty, ale nie o mnie w nim chodzi. Dobrego słuchania.
Dominikańskie Forum Młodzieży
w 6 dni, w 120 osób, w 35-stopniowym upale, w tylu dobrych ludziach, w tylu nowych twarzach, w rozmowach długich, krótkich i urwanych, w nocnym niedospaniu i dziennym dosypianiu – odpocząłem, złapałem oddech, otrzymałem tyle pokoju, dzięki za ten czas! Czytaj dalej „FORUM 2k19”
Był wieczór, przeddzień pierwszego w dziejach szabatu. Od samego rana cieszyli się światłością prawdziwą, która ich oświeciła. Teraz, siedzieli zalęknieni w cieniu drzewa owocowego. W oddali rozlegało się znajome wołanie: „Gdzie jesteś?!”. Jednak z każdą minutą milkło, głuchło, obojętniało. Czytaj dalej „Bóg pierwszego dnia”
Przyszła do mnie już wczorajszego wieczoru. Pamiętała o moich urodzinach mimo, że sam o nich zapomniałem. Niezapowiedziana. Piękna. Nie opierałem się za długo. Obudziłem się również z nią. Spędziliśmy razem dzień w dużej bliskości. Czytaj dalej „dziękuję”
Pruszy śniegiem. W galeriach pojawiają się kuszące przeceny. Widać na twarzach ludzi coraz więcej uśmiechu, takiego bez powodu. Czuć, że święta już blisko. Czytaj dalej „kuzyni”
Bo skąd mógł wiedzieć, że to będzie ten dzień? W poniedziałek myśli się bardziej o przetrwaniu niż o zmianie. Przyszedł do pracy tradycyjnie kilka minut spóźniony. W drodze do swojego biurka zalał odruchowo kawę i odruchowo odpowiedział kilku kolegom, że ma się dobrze. Czytaj dalej „lunch time”
Doszliśmy do miejsca noclegu. Idziemy na prysznic pod wskazany adres. Pukamy do domu. Wyciągnięta dłoń uśmiechniętego mężczyzny zwiastuje pokój. To był jeden z tych domów, gdzie od razu czuć, że coś dobrego się tu dzieje. Siadamy w dużej kuchni, przy dużym, okrągłym stole. Na ogniu grzeje się duży gar żuru. Za oknem ogród, a w nim punktem centralnym jest rozwieszone, niekończące się pranie. Czytaj dalej „duży dom”
Wracamy z drogi krzyżowej. Pieszo przemierzamy centrum Krakowa. Fajne uczucie maszerować środkiem ulic, które na co dzień zatłoczone są tramwajami. Mijamy klaszczących Libańczyków, tańczących Argentyńczyków, Hiszpanów robiących falę korowodowi radiowozów. Policjanci próbują zachować poważną twarz, ale pod naporem życzliwości kapitulują i kąciki ust podnoszą się również im. Czytaj dalej „śdm”
Miałem ostatnio przyjemność spacerować po Asyżu. Spędziłem tam niecałe 20 godzin, ale wystarczyło, by porządnie odpocząć. Pomimo dziesiątek sklepików z pamiątkami i tłocznej bazyliki miasto sprawia wrażenie jakby od 800 lat zamarło i niewiele się w nim zmieniło. Czytaj dalej „assisi”
